سرنوشت و زندگی مثل اینکه سوار یک قطاری که خودت لوکوموتیورانش هستی ، این قطار از پستی و بلندی میگذره، ممکنه تو راهش با باد و باران روبه رو بشه، از مسیر های سرسبز بگذره یا از راه های بیایونی و خشک،امکان داره زود به مقصدش برسه یا سفری طولانی داشته باشه.
امروز من آخرین امتحان پایه یازدهممو دادم و قطارمو وارد ریل سومین سال دبیرستان کردم:>
این سفر قراره از الان حدود یکسال طول بکشه! سفری که کامل کننده یازده سال مدرسه رفتنه! تا الان داشتم تو مناطق بکری که فقط گاهی دچار طوفان میشدن، قطارمو هدایت میکردم. اما الان به یکی از کوه هایی رسیدم که برای رسیدن به مقصدم مجبورم ازش عبور کنم، و این قراره پر از سنگ هایی باشه که ممکنه ریزش کنند و فراز نشیب های بسیاری که به من خستگی،تنهایی و ناراحتی هدیه کنند، میدونم: ") همچنین میدونم که کسی در عبور از این مسیر بهتر از خودم بهم کمک نخواهد کرد
ولی این اشکالی نداره:] چون میدونم پشت این کوه قراره باغ های قشنگ و خوش آب و هوایی باشه! بعد از این کوه وارد مسیر جدیدی میشم که ممکنه کوه های مرتفع تر و خطرناک تری داشته باشه! و عبور از این مسیر برای آمادگی با اونها الزامیه. چون علاوه بر رسیدن به هدفم به من صبر، تسلیم نشدن و خیلی درسایی که تو مدرسه بهمون یاد نمیدن و یاد میده :»
پس از تفریحات همیشگی میگذرم،از مسیرم لذت میبرم، با سختی هاش دست و پنجه نرم میکنم و در هر لحظه اش از خدا میخوام که کمکم کنه !♡ انشالله که به اونچه برام بهترینه میرسم:>
+امیدوارم همیشه قطارتون در ریل خوشبختی و موفقیت حرکت کنه^^♡
