ما همه در وجودمون یه شمع داریم[:
اسمش شمع امیده. با هر تعریفی که ازت میشه یا هر دلخوشی که به خودت میدی درخشان تر و زیباتر میشه؛ شمع امید من، اغلب روشنه. من با دلخوشیای بزرگ وکوچیکم، با خیالپردازیام، با فکر روزای خوبم تابان ترش میکنم تا دربرابر نسیمای کوچیک نلرزه حتی سعی میکنم گاهی برش دارم و باهاش شمعای دیگرانم روشن کنم!
اما امروز روزی بود که نتونستم شمعمو روشن نگهدارم! هرکی رد میشد نسیمی از حرکتش به وجود می آورد و شمع منو متزلزل میکرد، دیگه از یجا به بعد چند نفری دورش جمع شدن و با تمام وجود بازدمشونو به سمتش راهی کردن.
تا که خاموش شد دست زیر چونه گذاشتن و گفتن چرا خاموش شد؟ کسی ازارش داد؟ چرا انقدر بیحال شد؟
شمعمو برداشتم، بغلش کردم و دویدم میخواستم یجا تنها دوباره روشنش کنم و دوراز بدخواهانش قایمش کنم اما پیدا کردن چنین جایی ساده نبود، از هر طرف باد نومیدی می اومد و شمعمو سرد میکرد و همینطور منو.
ایستادم. فهمیدم چنین جایی وجود نداره وبا فرار همه جا سردتر میشه و هرچی محکم تر شمعو بگیرم ممکنه بشکنمش پس نشستم، گذاشتمش زمین و کبریتمو در آوردم این کبریت با کبریتای واقعی فرق میکنه اسمش مشخص نیست بعضیا بهش میگن کبریت امید و بعضیا صداش میزنن کبریت عشق این کبریتا در کارخونه آرزو ساخته میشن و فقط همینا میتونن شمعای امیدو روشن کنن
شمعمو روشن کردم بهش گفتم "دیگه نترس از این به بعد بیشتر مراقبتم توهم مواظب من باش بیا نور راهم باش تا ازین غار تاریک رها بشیم بیا بزنیم تو دل خطر اونقدر قوی شیم که حتی طوفان های بزرگ سیاهم مارو خاموش نکنه بیا ثابت کنیم که ما بدون بابای پولدارم میتونیم موفق شیم و نیازی به کسی که مراقبمون باشه، دوستای دروغی وخوشیای لحظه ای نداریم. ماچیزی جاویدان تر و بیشتر از اینا میخوایم شمع قشنگم! و براش فقط نیاز به بازوی خدا و زانوی خودمون داریم عزیزم!
